Adventure Race Slovenia 2011 – a jednak czeski film

Idę powłócząc nogami, staram się trzymać tempo. Jeśli zasnę to się przewrócę i będę szurać uwieszona na holu, w dodatku Krzysiek Łakomiec tryska taką energią, że nie jestem pewna czy poczuje, że już nie idę, a tylko szuram chrapiąc. Próbuję śpiewać, ale zapominam słowa albo zaczynam bełkotać i sprawia mi to zbyt wiele wysiłku. Najwyżej zasnę i będzie gleba.

Efektowny zjazd ze skały. Miało być 100 m, ale 25 m też robiło wrażenie.

To zdjęcie powinno służyć za instruktaż jak należy wiosłować – skręcając korpus, a nie drąc łapami.

W Słowenii w miniony weekend wystartowały dwa polskie teamy – Code 34 (Justyna Frączek, Łukasz Warmuz, Maciek Dubaj i Maciek Mierzwa) oraz On-sight napieraj.pl (Magda Ostrowska-Dołęgowska, Krzysiek Dołęgowski, Kuba Wolski i Krzysiek Łakomiec). Formuła zawodów nie była typowa – nie chodziło bowiem o to kto pokona wyznaczoną trasę najszybciej. Właściwie – jasne było, że nikt nie da rady zrobić całości. Liczyło się zatem kto w wyznaczonym czasie 52 godzin zbierze najwięcej punktów. Wymagającą 400-kilometrową trasę pokonywało się w kilku etapach – rowerowych, biegowych, rolkowym, kajakowym, urozmaicono ją zadaniami specjalnymi – przeciskaniem się przez wąskie korytarzyki jaskiń i zjazdami na linach. Na długiej trasie wystartowały 24 czteroosobowe mieszane. Obsada byłą iście międzynarodowa – m. In. kilka mocnych teamów czeskich, Szwedzi, Francuzi, Chorwaci. Można było zdecydować które punkty zgarnąć, a które odpuścić – liczyła się taktyka, kombinowanie, stała kalkulacja. Wszystkie punkty miały w dodatku swoje „wagi”, które czyniły je mniej lub bardziej łakomymi kąskami dla zespołów. Różna była także trudność dotarcia na nie.

Woda na etapie kajakowych przypominała taką z wirującej pralki

ARS zawsze trochę zaskakuje. Wiadomo, że w czasie rajdu trafi się upał i totalna zlewka. Nie wiadomo tylko w jakiej kolejności. Dwa lata temu zaczęło się upalnie, wręcz piekielnie, chłodziliśmy się w napotkanych strumieniach. Po pierwszej nocy zaczęła się masakra, na etapie rowerowym trzęśliśmy się okrutnie wśród strug deszczu lejących się z góry, z dołu, z naszych rękawów. Peter Vrckownik – organizator skrócił wówczas zawody i właściwie nikt nie podważał słuszności tej decyzji.

W tym roku wzięliśmy już ze sobą więcej ubrań, w przepaku zaplątała się jedna czy dwie dodatkowe folie NRC – ot, na wszelki wypadek. Zaczęło się w Mariborze – krótkim biegiem i etapem rowerowym po łagodnych górach. Zlewka zaczęła się dopiero podczas etapu kajakowego, ale na nas, szczelnie zapakowanych w pianki nie robiło to wielkiego wrażenia. Na poważnie zastanawialiśmy się czy nie zabrać ich ze sobą na rower… Wezbrana Drava w kolorze kawy z mlekiem pędziła jak szalona. Na niektórych progach zdarzało nam się stracić z oczu chłopaków płynących przed nami. Ginęli nam z widoku pomiędzy wielkimi falami, takimi, jakich jeszcze nie widziałam na rzece. Tylko dzięki temu, że to kajaki typu sit on top, zawdzięczaliśmy brak spektakularnych wywrotek – chociaż widzieliśmy jak wykonał taką inny team, przed nami. A na końcu etapu – zaskoczenie – czekamy. Trzy godziny! Bez czasu stop, więc wszystko się zeruje. Code 34 siedzą ze smętnymi minami: – No i po co myśmy tak pycili na tym kajaku – mówi Łukasz, a Justyna ogląda pęcherze na swoich dłoniach. Pozostaje tylko się przebrać w suche rzeczy i czekać aż puszczą nas dalej. Ale – czeka nas dłuuuga noc. Mamy 11 godzin na pokonanie 100 km rowerem, bo rankiem, dopiero o 5 otwierają etap przeprawy łódkami przez rzekę. No i znowu czekanie, znowu próba spania pod folią NRC. Można się zdecydować na to, by robić etap bardzo powoli albo – żeby spać gdzieś pokotem. Wybieramy drugą opcję. Położyliśmy się na fotelach stojących przed kafejką w jednej z miejscowości, przez które przejeżdżaliśmy. Noc była zimna i mimo, że mieliśmy 3 godziny na sen, byliśmy w stanie tylko trząść się leżąc z zamkniętymi oczami. Rozczuliły nas dziewczynki z babskiego szwedzkiego teamu, które przyłączyły się do nas, ale uprzednio umościły sobie leżanki, założyły czapeczki i rękawiczki i ułożyły się na łyżeczkę pod folią NRC.

Jedna z dziewczyn ze szwedzkiego teamu wychodzi z wąskiego przejścia jaskini.

Wyglądało to super, a dziewczyny były naprawdę dobrze przygotowane i działały sprawnie. Brakowało im tylko przytulanek i kołysanki.

Kanapka w czasie zjazdu na linie? Czemu nie?

O poranku, gdy znad rzeki wstawała mgła wiosłowaliśmy już na drugi brzeg rzeki. Okazało się, że mamy jeszcze półtorej godziny kiblowania, bo jest ograniczona ilość łodzi i wypuszczają teamy na trzy tury. Organizator postanowił nas dobrze rozmiękczyć przed prawdziwym ściganiem. A zbliżało się ono wielkimi krokami, wraz z długim jak nieszczęście etapem pieszym. W najdłuższej wersji mógł mieć nawet 150 km! Półtora Kieratu! Wzdłuż i wzwyż! Skróciliśmy go do 110 km, zanim dotarliśmy do miejsca gdzie czekały nasze rolki minęły 24 godziny. 24 długie godziny na miękkich, obolałych, ledwie poruszających się nogach. Z piekącymi co chwilę zamykającymi się oczyma. I z górami jak smoki. Zdarzały się fragmenty niemal wspinaczkowe, gdy wyrąbywaliśmy sobie butami miejsca na stopy w stromym zboczu, szukaliśmy chwytów wśród korzeni drzew. W dół nie patrzyliśmy – to byłby nieprzyjemny zjazd.

Przeprawa na łódeczkach w świetle wschodzącego słońca.

Na tym odcinku było wszystko – wysoka trawa, jeżyny, krowie placki, stromizny, dokuczliwy żwir szutrowych ścieżek, odbijające pięty asfalty. Ból nóg – mięśni, ścięgien, obtarcia, rany na plecach. Poruszaliśmy się jak kaczki chwiejąc się na boki, zastanawiając się na której teraz części postawić stopę, bo wszystko boli już tak, że najchętniej szli byśmy na rękach. Tak minął nam dzień, noc i następny poranek. Dwa razy przeciskaliśmy się w wąskich korytarzykach jaskiń, mieliśmy do pokonania 25 metrów przyjemnego zjazdu na linie w dół wapiennej skały. Potwór senny deptał nam po piętach. Były momenty gdy szłam przyczepiona holem do Krzyśka Łakomca, zygzakując, starając się skupić wzrok na jakimkolwiek szczególe. Śpiewałam, mówiłam do siebie, klepałam się po twarzy. Trzeba iść, byle do przodu, byle dalej. Odwracałam głowę – patrzyłam na mojego Krzyśka i Kubę, którzy szli z nosami w mapie. Tia… Sportowcy… A wyglądamy jak czwórka niepełnosprawnych, którzy z wielkim trudem próbują doczłapać o własnych siłach do uciekającego z przystanku autobusu. Sportowcy…

Startując na rolki dowiedzieliśmy się, że niestety trzeba tachać również torbę w której roleczki czekały na nas. Ten zaszczyt przypadł Kubie.

Następny poranek zaczęliśmy na rolkach – krótkich i przyjemnych. 10 km ścieżką rowerową pomiędzy krótkim biegiem na orientację a rowerową jazdą na orientację, na której rower tylko przeszkadzał Krzyśkowi. My z Łasuchem mogliśmy się zdrzemnąć, bo to od teamu zależało ile osób i kto idzie zbierać punkty. Zaczął się ostatni etap – rower. Mieliśmy nadzieję zrobić go w całości, ale boleśnie zweryfikowaliśmy nasze plany po naszych nocnych zmaganiach. Kubę bolało kolano, było już mało czasu, grzebaliśmy się jak muchy w smole. Mieliśmy jeszcze 4 godziny rajdu, a czekały nas gigantyczne podjazdy i niełatwe przeloty pomiędzy punktami. Zdecydowaliśmy się skracać. Poszło nam zdecydowanie lepiej niż sobie wyobrażaliśmy. Na mecie pojawiliśmy się aż 1,5 godziny przed limitem – pluliśmy sobie przez to trochę w brodę. Powinniśmy byli zrobić więcej. Ale punkty trzeba było podbijać po kolei, więc gdy zdecydowaliśmy się zrobić skrót nie było już możliwości wrócić do tych, które odpuściliśmy. Można było tylko zasuwać czym prędzej do mety.

Etapy rowerowe. Bardzo malownicze i szybkie. Głównie asfaltowe i szutrowe. Jednak przewyższenia dawały konkretnie w kość.

Etapy były bardzo długie, a dostęp do naszych skrzyń mieliśmy zaledwie dwa razy. Trzeba było sporo rzeczy nosić na plecach – na rower zabierać buty do biegania, nosić ze sobą sprzęt do zjazdów linowych, jedzenie i jakieś ubrania, na wszelki wypadek, gdyby pogoda chciała nam dać ostro w kość. 110 km marszobiegu z bardzo dużymi przewyższeniami po 170 km rowerem i kajakiem i wytrzęsionymi pod folią NRC godzinami – nie należy do łatwych zadań. Spaliśmy pewnie z pół godziny – resztę przymusowych odpoczynków przeleżeliśmy z zamkniętymi oczami, czekając aż będzie można znów się rozgrzać. Marzliśmy, chciało nam się spać, mieliśmy kłopoty żołądkowe i potwornie bolały nas nogi. A na koniec okazało się, że właściwie nie wiadomo kto wygrał, kto zajął jakie miejsce, organizatorom, mimo dobrych chęci wszystko się sypnęło i nie można się było z rozdziawioną gębą pogapić na mocarzy na pudle. Pozostało tylko iść na smaczne i zimne słoweńskie piwo, powspominać. Pocieszyć się, że było fajnie, trudno, ładnie i że wszystko już za nami. Ci, którzy mieli następnego ranka zjawić się w pracy załadowali się w charakterze zwłok do samochodu, a ich „szofera” czekała ciężka noc. Inni – posmakowali chłodnego piwa trochę dłużej i doczłapali się na bolących nogach do namiotu, by zacząć wracać dopiero rano. A w domu – dobrze się wyspać i co jakiś czas zerknąć na stronę zawodów – czy wiadomo już o co chodziło w tym czeskim filmie?

Na pierwszym przepaku wszyscy przebrali się w suche ciuszki. Tylko po to by po 100 metrach zobaczyć przed sobą smrodliwy kanałek, którego nie dało się objechać.